dissabte, d’abril 28, 2007

Relats conjunts: Persistència en la memòria

00073100

Em vas prometre un mon on el temps s’aturés, on un rellotge ja no tingués sentit, més que per ser el banquet dels diumenges de les formigues. Em vas prometre un mon de colors suaus, sense estridències. Volies que fos un mon àrid, simple. Mai t’han agradat les coses complexes ni massa recargolades. Ets auster. M’havies dit que allà hi hauria una platgeta d‘aigua freda. Que construiries una barca mentre jo daurava la meva pell nua al sol, sobre aquella roca que moria dins el mar. I tu em recolliries quan el vent bufés i l’aigua m’acaronés els dits del peu. Haguéssim marxat blau endins i només tornaríem quan m’expliquessis a cau d’orella la senzillesa del nostre racó.

Déjà vie

dijous, d’abril 26, 2007

No tiene precio

franxu

Estar hasta las tantas
comiendo en un resturante chino
con tus amigas de la uni decidiendo
con que profe se queda cada una, no tiene precio.

Que el teu amic de l'anima faci ganyotes
mentres li fas fotos, tampoc.

dimarts, d’abril 24, 2007

cap de setmana de tres dies

IMG_3481
Divendres vaig anar al teatre neu a veure improfither (nose si s'escriu aixi), estic segura q alguns d vosaltres coneixereu Zaping, la obra. Pels q no, els actors simulen una mena de concurs per grups on la improvització és present en tota la obra i on el public participa. De manera que cada cop q vas a veure'l es una obra completament diferent. Doncs bé, improfither es semblant, pero un dos contra dos, jo crec q per l'exit q va tenir zaping. Es una bona estona assegurada de riures i sorpreses.
Al sortir vaig sopar amb uns amics, amb els quals vam fer un poc d ballaruca fins q ens van tancar el local.
A les 5.30 marxaven de ca meu havent parlat de la vida, dl futur, dl pasat i d la salud. Sense haver tret el pictionari de la seva caixa, joc promés enmig de la plaça dl sol, q ben segur algun altre dia recorrerem.
Dissabte, dinar familiar. Sessió d fotos amb perruques i altres artilugis. Molta pluma i molt glamour! Sopar amb amics d ma germana i meus tots junts, podia explocionar pero no! els hi vam cedir el protagonisme i va resultar molt divertit. Posem un dvd q a la mitja hora dcidim deixar-lo inacabat. Friki, friki.
Diumenge em llevo massa d'hora per nar a un concurs d fotografia sobre un partit d futbol. Despres d dinar faig una migdiada fins les 20h. Ups.
Dilluns, els universitaris tenim festa. Kdo per esmorzar a les 10.30 i fins les 16.30h estic pel centre. Uf! m'encanta la festa pero esgota. Rebo mes roses de les esperades. Compro moooolts llibres.I Avui la Candela m'ha somiat. Es pot demanar més?

diumenge, d’abril 22, 2007

dijous, d’abril 19, 2007

No quiero

1.Pedro M. se me declara en convivencias. Fue bonito pero corto.
2.Martí Q. me enamoro locamente pero discutimos demasiado. Sus celos nos asfixian.
3.Victor P. tonteamos durante medio año. El día que por fin consumamos me doy cuenta que no me gusta.

-Iñaqui.
-¿qué?
-¿Me quieres?
-Claro.
-Lo has dicho demasiado rápido. No lo has pensado.
-¿Pero qué tengo que pensar?, si te quiero.
-Iñaqui, esto no se puede decir a la ligera.
4.Pol J. era imbécil perdido. Solo me quería por mi culo.
5.Hugo (no recuerdo su apellido) nos conocemos en la playa. Típico rollito de verano. Él es de Murcia.
6.Julián R. Se mete demasiada mierda por la nariz. Se acaba el día que me pide dinero para comprar farlopa.

- No lo digo a la ligera. Yo ya sé que te quiero.
- ¿Puedes hacer el favor de pensarlo?
-Vale. Voy a pensar.
- ¿Ya está?
- Hombre, no, estoy pensando.
- ¿En qué piensas?
-En si te quiero.
-¿Y por que piensas tanto?
-¡¿Pero no me has dicho que piense?!
7.Jimmy R. coche espectacular, cerebro patético. Los fines de semana se reducen a ver el futbol, jugar a la play station y el polvo de rigor.
8.Mario D. Me dejó y nunca entendí por qué. Solo dijo que era una paranoica.
9.James N. Demasiado correcto, demasiado Inglés.

-¿A lo mejor es que no me quieres?
-¿Pero qué dices?
- Digo que a lo mejor es qué no me quieres, si tanto te cuesta decirlo.
-Pero si ya te lo he dicho.
-Pero no como yo quería que me lo dijeras.
-A ver. Como quieres que te lo diga.
- No ya no quiero que me lo digas.
10.Alexander P. A la segunda semana me lo encuentro en la cama con otra. Casi le arranco los ojos. Suerte que él nunca me encontró con mi vecino de puerta.
11.Georgina D. Me dice que soy la chica de sus sueños, me besa y me gusta. Al día siguiente ya no me gustó.
12.Angelo T. es perfecto pero me da miedo. Su mirada, a veces, es aterradora y no puedo dormir a su lado.

-Cariño tranquilízate. Me estas poniendo nervioso.
-Muy bien. Yo te pongo nervioso y tú no me quieres.
-¿Pero de donde sacas eso?
-Dímelo, dímelo: no me quieres.
-¡Basta! No te lo voy a decir.
-No te atreves, ¿verdad? Cobarde.
-¡Basta ya!
-Ni a eso te atreves, ni a decirme la verdad.
- ¡Marina te estas pasando!
- No me quieres, no me quieres y no me quieres. ¡Dilo!
- De acuerdo. No te quiero.
13.Iñanqui E. Mañana cumplíamos un año. Me ha confesado que no me quiere.


Mar de Borja

dimarts, d’abril 17, 2007

diumenge, d’abril 15, 2007

Ayer te vi.
Te vi y no me conociste. No te acordabas de mi nombre, de mi aspecto o de mi origen.
Me miraste y no te reconocí. Yo sí sabia como te llamas, que estudiaste o donde vives. Pero en tus ojos no vi al chico inocente que conocí una noche de verano. Ese brillo había desaparecido y se había convertido en una mirada depredadora. Recuerdo cuando nos presentaron y no dudaste en abrirme tu vida en palabras, en contarme tus sospechas y en pedirme consejo como si de una amiga de la infancia se tratara. Esa noche me enamoré de ti. Nunca supe si por tus virtudes o por aquel que tu me recordabas. Ese hombre que tanto ame, ese que tanto me amaba.

Hoy te he vuelto a ver después de haber caído la noche anterior del pedestal en el que estabas. Habías caído de cabeza pero no la llevabas vendada. Me dijiste que tenías algo mío. Ya me ubicas, te contesté, resentida por la última tarde. Ya sabia quien eras la primera vez, continuó. No quise seguir por ahí y corté. Tuve miedo que me volvieras a seducir. Creo que ya habías empezado a hacerlo.

dijous, d’abril 12, 2007

Travesuras

¿Alguna vez dejamos de ser niños?

IMG_2471

propongo un juego:
¿Me contais alguna travesura que hicisteis vosotros de pequeños? Si no os atreveis o no os acordais puede ser de vuestros hijos, hermanos o primos(o hijas, hermanas o primas).

Ahora tendria que contar yo alguna ¿no? la verdad es q nunca fui demasiado traviesa pero siempre siempre me recuerdan mis padres una anecdota de cuando tenia dos añitos.
Ibamos a una boda, en francia, de unos familiares. La boda era en una iglesia que deberia ser de pueblo pq recuerdo que estaba en el campo. Un poco antes de la boda fuimos a pasear por los alrededores. Yo iba vestida con un vestido blanco, mu mono i un gorrito a conjunto (dios!), total que vimos un corral de patos. ¿Y yo que hice?
esta clarisimo, ¿no?, meterme entre el barro a buscar a los patitos. Acabe hecha un cuadro pero me lo pasé genial. Creo que el vestido se pudo medio apañar, pero las medias y los zapatos...jejeje


Si es un poquillo largo lo podeis mandar por mail. Cuando tenga algunos pondre fragmentos de vuestras aventurillas, ¿ok? ¿Os apetece?
¡sorprendedme!

dimarts, d’abril 10, 2007

100 entradas y 1 añito

20060201-garfield-tarta

Hoy este blog cumple un año. Déjà vie empieza sin ningún tipo de pretension mas bien como escape de una realidad amarga. Se crea mi pequeño mundillo primero publicando cada cuando mi cuerpo aguanta, luego cada vez que me apetece. Poco a poco la gente que pasa por aqui se queda a tomar un café, a dar una vuelta y a comentar el post del dia. Pudiendo ser una fotografia, un poema, un relato, una escapadilla, una anecdota diaria o todo junto.
Coincide que esta entrada es la numero 100. Nunca me propuse que esto llegara tan lejos. De hecho cuando empecé no sabia practicamente lo q era un blog y todavia ahora no puedo ver ¡you tube! Sin darme cuenta mi blog se ha hecho mayor pero todavia tiene muchas ganas de hablar.
Bueno, va, me callo y os invito a un trocito de pastel, ¡espero q uno q yo se no se lo haya zampado todo!

diumenge, d’abril 08, 2007

dimecres, d’abril 04, 2007

relats conjunts

Munch_Ashes

I sense adonar-se’n la seva vida s’havia convertit en un quadre. En aquell bosc, s’havia vist enclaustrada entre quatre parets de fusta, el marc que l’ofegava. Els troncs del arbres s’allargassaven a cada segon que passava, trets foscos de pinzells secs. Les estovalles posades en cura sobre l’herba es rebregaven sense cap mena de lògica. Tot havia canviat. La realitat es transformava en plàstica. Les pedres abans lluents, ara sense vida, planes, l’observaven. La nit s’endinsà, així, al camp, igual que la bogeria en ella. Noia de cabells rinxolats i figura esvelta, la pèl-roja que ell sempre havia desitjat. S’havia convertit, aquest cop, en protagonista de la sala del museu, deixant-lo a ell en un racó. tot sol. Plorant per ella, plorant per ell, plorant pel quadre.